Песняры - Балада аб мацi, Баллада о матери | Текст песни

• Тексты песен
• Песняры
• Балада аб мацi, Баллада о матери

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,
На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.
Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,
Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:
Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.
На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,
У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:

"Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.
За гэта вярбою гатовая стаць над табою".

Сказала дарога ёй: "Скардзішся, маці, дарма ты.
Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.
Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:
Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!
На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,
Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы".

З дарогі ўставала, як каменю маці казала:
"Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!

Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:
Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"
І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.
Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.

На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.
Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.

Песняры еще тексты