Песняры - Максим и Магдалена (1915 г.) | Текст песни и Перевод на русский

• Тексты песен
• Песняры
• Максим и Магдалена (1915 г.)

Гэй, пайду ж я па вуліцы
У тое поле за аколіцу.
Ля аколіцы і плот і гарод,
Завіваецца хмялінушка.
Ды чаму ж цябе, зялёную,
Градам-дожджыкам не выбіла?
Ты, хмялінушка вясёлая,
Раскудравая хмялінушка,
Загубіла буйну голаву,
Буйну голаву Максімаву.
Максім у карчомцы гуляе,
Ён гуляе - крыж прапівае,
Да таварышаў сваіх выгукае:
"Піва-мёд у карцы налівай,
Каб лілося аж за край, аж за край,
Песню гучную ямчэе завадзі
Ды цымбаламі падыгрывай!"
Гэй, як скрыпнуць, як утнуць гапака, -
Толькі сцены захадзілі у шынка.
Струны звонка вымаўляюць з-пад рукі,
Ёмкім дробам выбіваюць хадакі.
Іх сталёвыя падкоўкі звіняць;
Ля парога людзі добрыя стаяць,
Падпяваюць, прыгаварываюць
Ды Максіма ўсё пахваліваюць.
Ён сядзіць - не памалу п'е,
Пад цымбалы у далоні б'е,
I хмяльна жа яго галава,
Мова дзіўная так-такава:
"Магда, Магдачка,
Мая кветачка-пралесачка!
Не кахацца мне, хлопу, з табою,
Ваяводы старога дачкою.
Сёння з войтам цябе заручаюць,
Рушнікі вынімаюць,
Русу косу тваю прапіваюць.
То не траўка-павіліка расплятаецца, -
Наша вернае каханніца канчаецца.
Ўжо не будзеш гуляць, як бывала,
Цалаваць, як раней цалавала,
Выхадзіць у сад апаўночы,
Глядзець ненагляднаму ў вочы.
Ты марцовага снегу бялей,
Броўкі - долі сіроцкай чарней;
Не забыць іх сэрцу ніколі,
Не бачыць да веку патолі.
Лійся, піва, цячы, як вада,
Бо пала на сэрца нуда!"
У хмялю Максім гавора, не чакае гора,
Ды пачула тыя словы шынкароўна Сора.
Ўзяла Сора да палацу шпарка пабяжала,
Ваяводзе а прыгодзе ўсё пераказала.
Гэй, як грымне ваявода у памост нагою:
"Налажы ж ты, ледацюга, буйнай галавою
Толькі ўчулі тое слугі - зараз паспяшалі,
Ланцугамі хлопу ногі закавалі,
Павялі на пляц кірмашовы,
На памост высокі сасновы.
Людзі добрыя ўкруг стаяць.
Ён ідзе-не-ідзе, супыняецца;
Белы ручанькі па баках вісяць,
Ногі борздыя вагаюцца.
Ды не жаліцца да людзей Максім,
Толькі кажа ён аб цымбалы ім,
Хоча зноў пачуць тое гранніца
У астатні раз,
У смяротны час,
На апошняе са светам развітанніца
Вокам кінуць - цымбалы дасталі,
На памост на высокі паклалі.
Устрахнуў Максім кудрамі - годзе плакаць, годзе.
Цяжка-важка, сумнёсенька ён заводзе:
"Не вятрыска са поўначы павявае -
Ціхі сон у камору ўступае,
Вочы мне стуляе, ацьмянжае.
То не птушка ў гняздзечку ўстрапянулася -
Маё сэрца улякнулася.
Снілась мне - я ўзмежкам іду,
Поруч збожжа калыхаецца,
Поруч збожжа калыхаецца,
Буйнай срэбнай расой асыпаецца.
Сёння споўніўся той нядобры сон,
Сёння споўніўся цераз дзевяць дзён:
Праз цябе, дзявоцкая краса,
Слёзы коцяцца, як буйная раса".
Ціха ўсё - толькі струны звіняць,
Толькі песня разліваецца.
Людзі добрыя навакол стаяць, -
3 болю сэрца разрываецца.
Гэй, было б табе, Максіме, не кахацца,
На вяльможную дачку не заляцацца.
Устрахнуў Максім кудрамі - годзе плакаць, годзе.
Цяжка-важка, сумнёсенька ён заводзе:
"Магда, Магдачка, Мая зоранька ясная,
Маё сонейка прэкраснае! Ой, ад сонейка
Па зямлі цвяты расцвітаюць,
Ад яго ж яны й пасыхаюць.
A ты, сонца, свеціш,
Залатое, святое,
I не ведаеш тое".
Ціха ўсё - толькі струны звіняць,
Толькі песня развіваецца.
Людзі добрыя навакол стаяць, -
3 болю сэрца разрываецца.
Гэй, было б табе, Максіме, не кахацца,
На вяльможную дачку не заляцацца.
Устрахнуў Максім кудрамі - годзе плакаць,
годзе.
Цяжка-важка, сумнёсенька ён заводзе:
"Мае дзетачкі, мае дробныя,
Вы наплачацесь, нагалосіцесь,
Бо не стане у вас татачкі!
Хто вас будзе гадаваці, адзяваці?
I ад цёмнай ночы укрываці?
Станеце вы, дзеткі, жабракамі,
Пойдзеце барамі-лугамі,
Ды гасцінцамі-дарогамі.
А дарогі тыя без канца ляжаць, -
Без канца вам, дзеткі, гора горкае цярпець".
Ціха ўсё - толькі струны звіняць,
Толькі песня разліваецца.
Людзі добрыя навакол стаяць, -
3 болю сэрца разрываецца.