Свеце месяц, свеце, як дзюрка ў сярмязе; Паніч за мужычкай безустання лазе. Дваццаць год Марысі, кроў іграе ў целе, З панскім сынам ночкі каратае, дзеле.
"Марыся, Марыся! -- гавора ёй маці: -- Кінь на паніча так вачыма міргаці".
Яна як не чуе матчыных мараляў: Спусці маці з вока, -- дзеўка й загуляла. Пад лясок, за вёску, бы далей ад дому, Ляціць на спатканне к панічу ўдалому.
"Марыся, Марыся! -- гавора ёй маці: -- Кінь на паніча так вачыма міргаці".
Панічу з паненкай, з багатай Амэляй, Ужо рукі хусткай ксёндз вяжа ў касцеле. Панічова ж любка, Марыля ўдалая, На прылёты бусла слёзна паглядае.
Марыся, Марыся! галоўкі не чухай, -- Не слухала маці, бабкі цяпер слухай.