Полудница в славянской мифологии представляла дух жаркого полдня. Эти существа жили каждая в своем поле, рождаясь и умирая вместе с ним, выглядели как молодые девушки в прозрачной белой одежде либо как старухи.Полудницы относятся к духам — берегиням полей и земли. Они обладают огромным чутьем на нечистоту помыслов и дел человеческих. Słońce, Ziemią kołysze Chmury z nieba wytarło Za się słychać jak w ciszy Z kłosów sypie się ziarno Babom łydki bieleją W podkasanych spódnicach Ziemia, pęka nadzieją Rodzi się poludnica
Ptaki w jej warkoczach drzemią Gdy spękana Słońcem ziemia Jak to wola co od Boga Chodzi gdzieś po swoich drogach
Nikt nie dowie sie o tym Dokąd idzie, skąd przyszła Czyje ciężkie żywoty Dźwiga na koromysłach Idzie dalej wciąż dalej Gdzieś na chwilę przystanie Baba świecę tam pali Chłopskie tam umieranie
Ptaki w jej warkoczach drzemią Gdy spękana Słońcem ziemia Jak to wola co od Boga Chodzi gdzieś po swoich drogach
Przyjdzie do mnie gdy lato Za lat ile sam nie wiem Przyjdzie stanie przed chatą Powie: "Czas juz na Ciebie" Dzieci ziemią obdzielę Zrobię jeszcze póki co I w pachnącą niedzielę Pójdę za południcą /x2 Odejdę z południcą...