Саўка: Срэдзі пісацелей, каторых многа разных, Адзін сказаў, што ў чалавеку ўсё прэкрасна Даўжно быць – мысьлі і адзежда, і ліцо… Аднака есьць яшчо нямала падляцоў.
Несправядліва нашу Насьцю засудзілі, Хаця і пела ана у красівым сьцілі, І была ўсё прыкрасна – мысьлі і адзежда, І голас быў красівы, і ліцо, канешна.
Ана прызналася ў любові к Беларусі, Но судзьі плылі ў аньцібеларускім курсе. І, как маглі, паізьдзяваліся над песьняй, У сваю Яўропу абазначыўшы няўезд ей.
Ай-яй-яй-яй-яй-яй, засудзілі Насьцю, Засудзілі Насьцю ні за што.
Грышка: Акрамя Насьці ёсьць яшчэ дзяўчына Наста Было ў Насты, як і ў Насьці, усё прыўкрасна – І твар, і думкі, і каханьне, і павага, Але рэжым яе закінуў у цюрагу.
І сьвеціць ёй, няхай умоўна, год з паловай. За гэты тэрмін, калі прапяе хоць слова Пра тое, як яна сваю радзіму любіць, Дык зноўку схопяць і судзіць ізноўку будуць.
Ай-яй-яй-яй-яй-яй, засудзілі Насту, Засудзілі Насту ні за што.