Уважаемыя таварышы начальнікі! Прэбываю ў састаяніі пячалі я... Абажаемыя мае рукавадзіцелі, Я січас всё аб'ясьню у аб'ясьніцельнай. Я работаў на ўчастку ізьбірацельнам. Да ня кем-нібудзь, а цэлым прадсядацелем. Падшчыталі галаса - жыві і радуйся. Дайце шапку і пальто! - дамой сабраўся я. Тока выйшаў на вячэрнюю я уліцу, Ад АМОНа палучыў дубінкай па ліцу. Ну, а посьле - не пасьледняга, ня первага - Ў аўтазак мяне закінулі, як дзерава. Я АМОНу аб'ясьняў сваю пазіцыю: \"Я саўсем не атнашуся к апазіцыі. Вы, рабяты, прысматрыцесь харашэнька! Я такой жа, как і вы - за Лукашэнку\"... Я крычаў, я кляўся нашай власьці ў вернасьці, Но услышалі мяне людзі саўсем ня це. Пасажыры аўтазаку астальныя Мне сказалі ў жосткай форме, каб ня ныў я, А яшчо маю жану забралі тожа. Бо яна зь сястрой сядзела ў пабе \"Дрожджы\". Тока вышлі з паба, каб схадіць в яшчо адзін... Вместа этага паехалі у Жодзіна. Я, канечне, панімаю, што ў міліцыі Нету врэмя, штобы нахадзіць атлічыя - Хто чужой, хто свой - ну некагда вазіцца ім... Но жана цяпер прымкнула к апазіцыі. Есьлі нада, ад жаны я адракаюся. І, ня знаю в чом, но есьлі нада, каюся. Тока ж вы мяня, прашу, не увальняйце І з насіжаннага места не зганяйце. Я гатовы падпісаць, што мне прыкажуць Проціў цёшчы, можэт, проціў мамы дажэ, Проціў сына, дажа проціў друга Грышы... Праўда, Грыша ізь цюрмы яшчэ не выйшаў...