Грышка: Савелій, я хачу задаць пытаньне, Якое ўсё адно калісь паўстане: Чаму ня мовіш ты па-беларуску У нашым коле, дастаткова вузкім?
Саўка: Шу, што атвеціць, дарагой таварышч? Па-рускі ты прэкрасна панімаеш. А што язык каверкаць? Нету смысла. Я ўжо даўно па-рускі тока мысьлю.
Грышка: Ты лічыш гэта добрым тонам, браце, – Сьвядома роднай мовы выракацца? Савелій, а калісьці ўсе прадметы Вучылі ў школе мы на мове гэтай…
Саўка: Ай, знаеш што, ня нада ўсё да кучы! Наш рускі – он вялікі і магучы. А беларускі – он жа вымірае. Хто гаварыт на ім – адна старая Ў дзярэўні, ну і кучка адмарозкаў, Што цягнуць апазіцыі павозку.
Грышка: Ах вось ты як?! А я хацеў па-свойску, Хацеў па-таварыску, па-сяброўску. А ты ўжо шавіністам стаў махровым З тыповым гэткім стаўленьнем да мовы.
Саўка: Рыгорушка, пажалуста, аксьцісь ты! От тока шэвяльнісь ты – “шавіністы”! С утра я наліваю чашку чаю І цілявізар сразу жэ ўключаю, Чытаю гасударсьцьвенную прэсу, Хаджу ў кіно пагожым днём васкрэсным… І ўсё па-рускі, усё вязьдзе па-рускі, Ўключая куплю выпіўкі-закускі.
Грышка: Савелій! Ты гаворыш на трасянцы І рускім стаць ня маеш нават шанцу!
Саўка: Няпраўда, у мяня чысьцейшы “рашэн”, Ты проста мне завідуеш, дурашка!
Грышка: Ты, Саўка, – частка шкоднае сыстэмы. Мы вернемся пазьней да гэтай тэмы.