Я паматаю як ішла да цябе. Ціха, павольна, каб не было чуваць. Я нічога не магла ў цябе спытаць І маё сэрца білася ў такт. У так усяму свету беламу. Я падыйшла, і абняла цябе, З усім болем, пяшчотай, каханнем. А Ты маўчаў, і я не магла вымалвіць ні слова, Таму што дыханне перехваціла ў голре. Як жадусна глядзець ў твае вочы, Поўныя болю, жыцця, і страху. Я калі-небудзь выратую цябе з гэтай ямы. Я толькі баюся каб не было позна. Ты жыві мой сябр, жыві, Ты патрэбен у гэтым жыцці… Патрэбен, праўда…