ГАРТАЮЧЫ ХРОНІКІ Палескія мядзведзікі Па горадзе ідуць. Плыве за сонцам недзе кіт, І скокае іртуць. Між паркамі і скверамі Чароўныя палі, У сэнс якіх не верым мы, Хоць не было калі На іх прасторах бавіцца І кветачкі ірваць. За раніцою – раніца. За благам – благадаць. Дзе ж кветкі незбіраныя? Між літараю.net І дураўскімі ранамі Схаваўся той букет. Утомнымі часінамі Няспраўджаных падзей Буяе гай асінавы І крочаць па вадзе Дзіцятка неразумнае Й пясняр былых эпох. Прабач, што вельмі тлумны я, Як даўні дзікі бог. Працяты постмадэрнасцю, Прапіты палыном, Я б мусіў ад таверны йсці На крыўскі касмадром. Але дагэтуль гойсаю Праз лабірынтаў дым, Як на вуголлі босыя, Забыўшы пра мэйнстрым. Разлікі каляндарныя. Нястомны гуд эліт. Змагаючыся з кармаю, Сто слоў пра сучбелліт Шапчу я з малітоўнаю Пашанай да цябе, Бо за старымі войнамі Для новых не саспеў. Гартаю ціха хронікі Пад збіцень і вітч-хаўз. Што ў іх ад сацыёнікі? А што дзеля прыўкрас? Дэмарш кранальных пузікаў, Мядзведзікі, рамштайн. У блогера кантузія. Ў настаўніка раман. Хлапушкі навагоднія. Выкладчыцкі алтар. У жыце над бязодняю Палёт да брамы мар. Эх, мне б тваю энергію, І ўсцешанасць, і злосць. Удзячны за арэхі я І ўдзячны, што ты ёсць.