ЗІМА Чыя віна, што мы захраслі ў самоце? Чыя віна, што цеплыні больш няма? Дождж снегам стаў, каханне наша ў пралёце. Віной таму яна, яна, яна…
Зіма, зіма…
Растае снег, і сэрца ў момант адтае. Хай са спазненнем, ды ўсё ж прыйдзе вясна. Жыццёвы бег зноў на крукі нас вяртае. Ну, а пакуль – яна, яна, яна
Зіма, зіма…
Здароў, марозны, звонкі вечар! Здароў, скрыпучы, мяккі снег! Мяцель не вее, сціхнуў вецер, I волен лёгкіх санак бег. Як мары, белыя бярозы Пад сінявой начной стаяць, У небе зоркі ад марозу Пахаладзеўшыя дрыжаць. Вільготны месяц стуль на поле Празрысты, светлы стоўп спусціў I рызай срэбнаю раздолле Снягоў сінеючых пакрыў. Ўзрывайце ж іх санямі, коні! Звіні, вясёлых бомаў медзь! Вакол лятуць бары і гоні, Ў грудзях пачала кроў кіпець.