ФРЭНДЗОНА На Марсе няма жыцця. Там выбілі ўсіх бізонаў. Я ж выкінуў жоўты сцяг, калі люты боль працяў мяне ад нястачы азону. Азону пяшчот тваіх, азону тваіх усмешак. У гонках пустых квадрыг няўзнак празяваў бліцкрыг. І зоркі на танкавых вежах адбілі ашчэр лаліт пад едкія скрыпкі свастык. Мне даў мушкет зампаліт, параіў валіць з Зямлі, пакуль тут не склеіў я ласты, пакуль не сплёў макрамэ пад голлем старога дуба. А сам ён рушыць не смеў, з трыбун чытаў Малармэ і трошкі гаўляйтара Кубэ. Знікаў азонавы слой. Гарэлі Масква і вушы. І к чорту каханне йшло. Тваё. Не маё. На зло аматару дрыфту і сушы. Мне сэрца з’еў халакост. Твой цюцька змяшаў сезоны. Я рыцар эпохі «POST». Я прагну фатальных помст за бляск і за ўбогасць фрэндзоны.