З вельмі пэўным інтарэсам Раз дзяўчына падышла: «Ты чаму бамбіў Адэсу, Бо Адэса гэта ж клас?». Я ў адказ не стаў таіцца І ёй раны паказаў. Ім ніяк не загаіцца, Бо аднойчы пакусаў Цюцька з Малай Аранауцкай, Скраўшы мілую маю. Усё выйшла не па-людску, Надламаўшы каляю, Па якой жыццё ляцела. І скажу вам без прыўкрас: Згрыз душу мне звар’яцелы Шалёны гаўс.
Не Кашчэй, не з Змей Гарыныч, А мурзатае шчанё, Маё шчасце збрыла ўнівеч, Мне пакінуўшы лайно. Сабакевіч збрыў за мора, Там, дзе не растуць дубы, І няма яму там гора, Бо ён, як абух, тупы. Мілай вылегчаўшы памяць, Цюцька Шарыкавым стаў Крычу адгэтуль я: Ты хто? «Лох страшный, лох». Шалёны гаўс.