Хораша відаць крывую шыбеніцу з вакна маёй мансарды, пахілілася касцёл і ратуша, яна ж стаіць упарта. Так раптам захацелася крыху салодкай ваты, хіба яшчэ паспею, калі паспяшаюся я з самакатам.
Зачынена. І не катаюць больше на поні. Сцямнела хутка, неўзабаве ўбачу поўню. Дадому крочу я з пакункам барбарысак. Мой родны горад! Быць хачу табе карысным!
- Мама і Тата, праўда я стану катам? - Праўда, сыночак, хочаш смачных цукатаў?