Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, –
Успомню Вострую Браму сьвятую
I ваякаў па грозных канях.
У белай пене праносяцца коні, –
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.
Маці родная, Маці-Краіна!
Не усьцішыцца гэтакі боль...
Ты прабач, Ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..
У бязьмерную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі – гады.
Вы за кім у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?
Мо яны, Беларусь, панясьліся
За тваімі дзяцьмі ўздагон,
Што забылі цябе, адракліся,
Прадалі і аддалі ў палон?
Маці родная, Маці-Краіна!
Не ўсьцішыцца гэтакі боль...
Ты прабач, Ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..
Бійце ў сэрцы іх – бійце мячамі,
Не давайце чужынцамі быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамі
Аб радзімай старонцы баліць...
Ўсё лятуць і лятуць тыя коні,
Срэбнай збруяй далёка грымяць...
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.
Маці родная, Маці-Краіна!
Не ўсьцішыцца гэтакі боль...
Ты прабач, Ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..
Ул. Мулявін еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1