Уладзімір Някляеў - Апошні паэт | Текст песни

• Тексты песен
• Уладзімір Някляеў
• Апошні паэт

АПОШНІ ПАЭТ

Ён
нарадзіўся
на белы свет
Пад канец стагоддзя (і тысячагоддзя),
І ягоны хросны выкінуў партбілет
У навакольнае асяроддзе.

На хрэсьбіны пасцялілі белы абрус,
А пасярэдзіне – чырвоная стужка.
І ён закрычаў: “Жыве Беларусь!” –
Калі маці яго, накарміўшы, загушкала.

Быў ягонай чытанкай Масей Сяднёў
(Плюс эсэмэскі і абрэвіятуры),
І не ў школу пайшоў ён у сем гадоў,
А на свой першы мітынг
супраць дыктатуры.

Ні школа, ні вуліца яго не разбэсцілі,
Ён у сэрцы спяліў да Зянона павагу,
І ў семнаццаць гадоў
Ён сем сутак адбыў на Акрэсціна,
А ў васемнаццаць
быў выпраўлены
на грант у Прагу.

Не паспеў ён стаць ні п’янтосам, ні валацугам,
Ні сексотам, як бацька, ні бамжом, як старэйшы брат,
І калі прагрымеў ягоны цягнік над Бугам,
Ён нават
не азірнуўся назад.

Яму плакалі ўслед берасцейскія вербы,
Белая вежа нема глядзела ўслед,
А ён смяяўся ў будучыню,
дзе ніхто не ведаў,
Што ён апошні
беларускі паэт. 

Уладзімір Някляеў еще тексты