Ο ΓΕΡΟΝ ΚΙ Η ΓΡΕΑ Ο γέρον κι η γρέα. πωρπατούν παρέα (2) έρθανε σο τέλος, τη ζωης. Ο γέρον ερούξεν, την γρέαν εκούξεν, δώ’μα το σερόπο΄σ, λέλευω την πσυς. (2) Κάθουνταν ν’ αναπάουν, και να οραματιάουν (2) σην ζωήν ατούν, ντ’ επέρασαν. Τα χρόνεα ντ’εφτάνε, ???? και ‘σπρηνάνε, εζαρώσαν και ν’εγέρασαν. (2) Τα φτωχά παιδία, παν ση ξενητεία (2) τα χωρία ευκαιρώθανε. ‘Πέμναν γεροντάδες, μώρα και γρεάδες, Τα οσπίτεα εκαρακώθανε. (2). Άετσ’ εν ο κόσμον, κ’είμες έμεις μόνο (2) Πήγεν Μόνον τα ρασία, ‘τά ντο έχνε πσύα, και χρόνεα ζαμάνεα, άπομενέ. (2) ----------------------------------------------------------------- Μάθα γράμματα Γιωρίκα Μάθα γράμματα Γιωρίκα άνθρωπος να ίνεσαι σα χωράφεα άμον τον κύρη΄ς να μην κονοπίεσαι (ΡΕΦΡΑΙΝ) Άετς έλεγες πατέρα'μ είshες για τ'εμέν μεράκ έφα(γ)'εσέν η δουλεία και τη χωραφί τ'αυλάκ Μάθα γράμματα Γιωρίκα ουλ για να σαεύν'εσέν με το δάκτυλο πουλόπο'μ ουλ γι