Пазаабрадавая лірыка в. Адвержычы Столінскі р-н Брэсцкай вобл.;
Пойду жы в лес по дрова, нарубаю клёну. Завёвы мене дурной розум на чужу жы старононьку. На чужой старононько ўсей чужыя людзi, А хто ж цебе моя жы доню навучацi будзе. Ой, навучаць, мамыко Усей доб[ы]рыя людзi. Яко в маёй галованьцы добры розум[ы] будзе. Одные вучыце, другiя судзiце Мне з табою, родна жы мацi, довеку жы не жыцi. До веку не жыцi, з родам не вiдацца. Колі жы цебе, моя жы доню ў госці дожыдацца. Дожыдайся мамыко Тогда жы мэнэ в госцю. Як поросце, поцвецёлка Трав[ы]ка на помосце. Росла жы росла травейко Дай стала ссыхаці. Ждала-ждала маці доню да стала плакаці. Ці тобі доню вбіто, Ці ў вўр загнато. Мне без цябе свет не доля Ней будзе, ней освяты.