Էշխըն վառ կըրակ է` էրվելով գուքայ. Շատ մարդ կ’օսէ` յիս եարի հիդ ման գուքամ... Էս դարդէմէն ով չէ քաշի` վո՛ւչ քաշէ. Ով եար սիրէ, էլ չասէ թէ` ջան գուքամ:
Շատ մարդ կայ` էն գըլխէն սըրտում ունէ ղամ. Բազի մարդ չէ քաշի` էշխէմէն է խամ. Ինչ ասիս կ’օնիլ տայ` սէրն է անըզգամ. Հալվեցայ, մաշվեցայ. էլ ի~նչ ջան գուքամ:
Էշխըն վուր կայ` հազար բաբաթ հանգ ունէ. Ուշք ու միտքըն կու քընեցնէ` բանգ ունէ. Բըռնածըն չի թուղնի` ղայիմ չանգ ունէ. էնդու համա խա՛ն հիդ կ’էհամ, խա՛ն գուքամ:
Թէ դուն էշխի հիդ մանգալըն հարցընիս` Չի դիմանայ Ռօստօմ-Զալըն` հարցընիս. Թէ բէմուրվաթ եարի հալըն հարցընիս, Ասում է, թէ` սուլթան գուքամ, խան գուքամ:
Սայաթ-Նովէն ասաց` շատ ի ջանք դըրի, Մէ բափա չըտեսայ հում կաթնակիրի. Ովոր ինձ չի սիրի` յիս է՛լ չիմ սիրի. Սէրըն սէր կու բէրէ` սիրեկան գուքամ: