Ne varsin valehtelevat, tuiki tyhjeä panevat, jotka soittoa sanovat, arvoavat kanteletta Väinämöisen veistämäksi, Jumalan kuvoamaksi, hauin suuren hartioista, veen koiran koukkuluista.
Soitto on suruista tehty, murehista muovaeltu: koppa päivistä kovista, emäpuu ikipoloista, kielet kiusoista kerätty, naulat muista vastuksista.
Sentä ei soita kanteleeni, ei iloitse ensinkänä, soitto ei soita suosioksi, laske ei laatuista iloa, kun on huolista kuvattu, murehista muovaeltu.
Всё это врут они, конечно, и чушь несут, кто утверждает, будто в Песнях говорится, что Вяйнемяйнен, первозданный, кантеле из щуки сделал из костей гигантской рыбы, челюстей морской собаки.
Нет, эта музыка из горя, вылеплена из печали - из дней тягостных ей корпус, из скорби бесконечной дека, свиты из мучений струны, и колки из всех недугов.
Кантеле не заиграет, не развеселится вовсе, радости не будет в песнях, унесёт прочь всё веселье.