Ой, вы дзевачкі беларускія, Не ўлюбляйцесь ў ваенных рабят, Бо ваенныя ўсе жанатыя, У заблужджэнне прыводзяць дзяўчат. Бо ваенныя ўсе жанатыя, У заблужджэнне прыводзяць дзяўчат.
Адна дзевушка - раскрасавіца, Празывалася Надзяй яна, Улюбілася у ваеннага, Но не знала, што дома жана. Улюбілася у ваеннага, Но не знала, што дома жана.
Познім вечарам прыйшоў Ванечка, Падарыў насавой ёй платок. «Сабірай ўсё, ўсё што ёсьць ў цібя, І уедзем на Дальні Васток». «Сабірай ўсё, ўсё што ёсьць ў цібя, І уедзем на Дальні Васток».
Да вакзала йшлі, цалаваліся, Любавалісь сабой, как маглі. Дал он в рукі ей чамадан пустой, Сказал: «Пару мінут абаждзі». Дал он в рукі ей чамадан пустой, Сказал: «Пару мінут абаждзі».
Абашоў кругом, сам зашоў ў вагон І празрыцельна смотрыт ў акно. «Да свіданія, больш не ждзі міня, Ў мяне дома есць дзеці, жана». «Да свіданія, больш не ждзі міня, Ў мяне дома есць дзеці, жана».
І асталася бедна Надзенька З чамаданам пустым у руках. Аблілась слязой, з цем ушла дамой, Так прайшлі маладыя гада. Аблілась слязой, з цем ушла дамой, Так прайшлі маладыя гада.