Eski zamanda kirpi bile qarğa dost bolmuş edi. Bir kün kirpi qarğağa keldi. - Qarğa, menim tonum yaman, tikenli. Seniñ tonuñ yaxşı, yumşaq, yeñil. Mana tonuñnı ber, ötünemin. - Men ne kiyirmin? - Sen menim tonumnı kiyirsiñ. Yaraydı, - dedi qarğa. Olar tonlarnı alıp berdiler. Amma kirpi alma yığa almadı, tülkiden qoruna almadı. Qarğa uça almadı. Kirpi qaytadan qarğağa keldi. - Qarğa, menim tonum yaxşı eken. Men alma yığa almaymın, tülkiden qoruna almaymın. - Men uça almaymın, barlıq qarğalar menden qaçalar. Herkimniñ öz tonu özüne yaxşıdır.