Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd. Frá myrkri martröð sem draugar vagg' og velta, lengra, lægra, oft vilja daginn svelta.
Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn. Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, lengra, hærra á loft nýjan dag upphefur.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér. Og allt sem verður, sem var og sem er, núna.
Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr. Úr veruleika sem vissa ver og klæðir, svengra, nær jafnoft dýrðar daginn fæðir.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér. Og allt sem verður, sem var og sem er,
núna.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér. Og allt sem verður, sem var og sem er,
núna.
Take my hand, let's look back and loosen our strings. From dark nightmares where ghosts rock and roll, for longer, lower, want to starve the day.
A big, tiny thing, there is often glory in deadly silence In the embracing middle of the dream, for longer, higher up, a new day arises.
Let's find where the mind goes, surpassing itself And all that will be, that was and that is, now.
Knock on the door, and through a gateway as never before. From a reality that protects some and suits them, hunger, gives birth to the glorious new day.
Let's find where the mind goes, surpassing itself And all that will be, that was and that is, now.
Let's find where the mind goes, surpassing itself And all that will be, that was and that is, now.