I думаю, бяду ўраку.
Развітваецца з берагамі.
Жаўцее ў крылах ветрака.
У прах ператварыўшы порах.
I страх не варухнецца ў норах.
Чужэе цесната людская.
Як свет, глыбокая рака.
Верш Рыгора Барадуліна.
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1