Як у сцюдзёную раку,
Памалу ў Біблію заходжу,
Бо веру, што душу злагоджу,
I думаю, бяду ўраку.
Плыве ўладарыста рака,
Развітваецца з берагамі.
I змарнаваных дзён пергамент
Жаўцее ў крылах ветрака.
Ніякавее парахня,
У прах ператварыўшы порах.
Глушэе боль,
Маўчыць брахня,
I страх не варухнецца ў норах.
Свяжэе потых сівярка,
Чужэе цесната людская.
Душу спакоем абмывае,
Як свет, глыбокая рака.
Верш Рыгора Барадуліна.
Studio Neman еще тексты
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1