Αν είχε ο άνθρωπος φτερά θα έφτανε ο νους του μακριά κι η ζωή του παραπέρα. Μα θα `ταν πάλι κυνηγός ο χρόνος ο προστακτικός και θάλασσα η μέρα.
Κι ώσπου να φτάσει στα βουνά με τα φτερά του τ’ ανοιχτά θα κουραζόταν μόνος. Θα `θελε πάλι η καρδιά να `χει μαζί της συντροφιά να `ναι ελαφρύς ο δρόμος.
Ρ Πέρασε πάνω απ’ τα βουνά με τα φτερά του τ’ ανοιχτά και χάθηκε σαν βέλος. Κι όπως ησύχαζε η βροχή πάλι του κύκλου του η αρχή γεννιόταν απ’ το τέλος.
Αν είχε ο άνθρωπος φτερά θα `ταν ο κόσμος του ψηλά τα μάτια θα γιορτάζαν. Μα πάλι οι δρόμοι του ουρανού γραμμές στο μέσα του χεριού τα σύνορα θ’ αλλάζαν.