Мне ўсцешна, што Вы хворыя не мной, Мне ўсцешна, што я хворая н Вамі, Што восі зраўнаважанасць зямной Не зрушыцца пад нашымі нагамі. Мне ўсцешна, што без пыхі ледзяной Магу быць з Вамі — й не хітрыць вачамі, Не чырванець, не бавіцца маной, — Адно судакранацца рукавамі… Мне ўсцешна, што не сорамна ані Пры мне Вам абдымаць яе, другую, Што Вы мне не прарочыце ў агні Пякельным быць, бо я ня Вас цалую, Што Вы імя з пяшчотай дзень пры дні Маё не паўтараеце ўпустую І што сярод царкоўнай цішыні Ніколі не спяюць нам: алілуя! Я ўдзячная Вам сэрцам і душой За тое, што, не ведаючы самі, Вы любіце мяне; за мой спакой, За нашы не-гулянні вечарамі, За поўню, што не ў нас над галавой, За тое, што не бачыліся днямі, Што ўсё ж — на жаль! — Вы хворыя не мной, Што ўсё ж — на жаль! — я хворая не Вамі.