У натоўпе чужых думак Што пачуцці не кранаюць Я ў абдымках свайго суму Адзіноту адчуваю Сярод непаразумення Я хаваюся у цені Маёй існасці аснова Іншага увасабленне
Кожны дзень адчуваю я адзіноту У пастцы чорнай пустэчы я патанаю У бездне бясконцай я бачу адлюстраванне Цемры, якая навокал свет паглынае У яе свдомасць мая безклапотна ляціць.
Тыя, хто глядзіць на мяне Не крануцца нават у сне Таго свету, што бачу я У ім жыве свядомасць мая
Забыўшы на спадзяванні З усмешкаю ў безнадзейнасць Нясу асаблівасці даннасць Па шляху, што йдзе праз цемру
У незразумелым свеце Суцяшэнне пахаваю Няхай адзінокі вецер Песню смерці мне найграе Атрымаўшы ад сусвету Шквал нянавісці нястрымнай Скарыстаю яе з мэтай Знішчыць ўсё, што мне агідна